In memoriam

Sei que sin coñecela esta canción non che gustaría porque isto, para ti, non é música, pero sei que che gustaría simplemente polo feito de coverterse na excusa perfecta para comezar unha guerra dialéctica máis na que só podería haber un gañador, tí; por incontestable, por sagaz, por unha retranca digna de seres analizada, por brilante...moitas veces por cabezonería.

Sei que che gustaría un pouco máis, só un pouco máis, si che lera as súas verbas...porque fúcheste amando, dando ata o último salaio por algo que xamáis ninguén entendeu, creo que nin siquera tí fuches capaz de facelo...non foi doado respetalo vendo tanta dor, mais por primeira vez sentinche vulnerable.

Fúcheste hai dous días e aínda así sospeito que xa marcharas co derradeiro recordo, coa derradeira faciana recoñecida, coa derradeira verba articulada...e aínda así teño medo de que foses consciente de que os teus últimos pasos eran, de verdade, os derradeiros, porque de seres así presinto que tremabas de medo e non de frío. Endexamais saberemos se fomos quen de axudarte a marchar tranquilo.

Fúcheste, e non o parece, e non hai dereito a non terte e a que non te teñan eles, que aínda non imaxinan canto te querían. Fúcheste e non o parece por haber instantes nos que de verdade non o parece, instantes nos que teño que recordalo, instantes de obriga.

Fúcheste, e non sei si existe esa outra terra chamada ningures, si estás alí, aquí ou acolá.

Fúcheste, pero non te irás nunca.